11/12/2018

Solo hace 8 años que no venía... todo ha cambiado y en realidad todo sigue igual.

Solo es que hay veces, muchas, en las que la sensación de que no soporto la vida se va llenando, como antes me llenaban ellos, ella. Negra, imparable, sigue subiendo y ha llegado a mi centro. Amenaza con encontrarme el corazón pronto, muy pronto.

Este desequilibrio constante, este dolor sin sentido, esta tristeza invencible.

Decían; no son ganas de morir, son falta de ganas de vivir. Últimamente he estado pensando cómo.
Y solo sigo pasando días por ellos, mi vida no vale tanto como para destrozar las suyas... aunque el precio se me está haciendo sifícil de pagar.

Es una forma diferente de estar perdida, ahora ya no hay sitio que encontrar, no hay a quién encontrar porque por fin he visto que escapaba para perder a quien, a fin de cuentas soy yo. Y me he encontrado, y soy ella, negra, la que escapaba era la máscara superviviente, la máscara para los demás.

Y lo he intentado, me rendí y me abrí, me atiborran a química que ya no me calma, que no me convierte en otra persona, yo quiero ser otra persona y la química no te puede regalar eso, solo puede adormilarte a ratos.

Y no, ya no te escribo a tí pequeño, te quise, te quiero, te sigo soñando, pero volví a amar (resulta que los que tenemos suerte somos los que no sabemos aprovecharla) y perdimos de nuevo, pero era lo justo, estoy en paz con eso. Te quiero y le quiero y vivo tranquila sabiendo que soís felices, yo nunca os hubiera podido dar eso.

BS: La locura, Mabü

6/23/2012

Pasan... y van 5

Y no, no ha servido de casi nada. No olvido, ni perdono, ni me lleno...
Pasan los años y mienten los que dicen que el tiempo cura
Pasan los años y te pienso más de lo que te olvido
Pasan los años y te sueño todavía
Pasan los años y todavía hoy... recuerdo
Pasan y no mueres, coño, no te mueres.
Pasan y yo paso... y seca todavía a veces me cuesta vivir con lo que escogí.
Pasan... y paso... malgasto? importa?

12/22/2007



Decididamente he visto demasiaas peículas románticas y esperanzadas en mi vida.

Suerte que solo me gustan las que acaban mal,
si no sería descorazonador.







B.S : Se fue la luz. D'callaos

12/14/2007

No estas, no te vas

Porque no sé muy bien cómo me acuerdo de ti a veces, aun...
Supongo que porque aunque no quiera encontrar me molesta no hacerlo
O porque todo es cíclico, todo vuelve, incluso tú, aunque solo sea a ratitos y en mi cabeza, aunque solo sea lejanamente
O porque eres la única persona a la que conocía lo suficiente como para no decepcionarme jamás.
O porque ya no soy capaz de recordar las decepciones

Solo eso

que me acuerdo de ti

aun

a veces

pero que no te añoro ya.

10/01/2007

Jugársela

Y aunque tengo ( creo, dicen) la oportunidad de volver a jugar, hay algo dentro de mi que no me deja.
He escondido las cartas y no recuerdo dónde.

Ni siquiera me esperanza la idea.

Trabajo de noche, de día... trabajo.
Y me lo he pasado muy bien este mes.
Ha pasado volando.
Me encanta.
Gracias niño.

Tú hablaste, él se fué. Y yo os superé, a los dos.

Y quizá puedo jugar de nuevo, pero no sé por qué no me sale hacerlo.
Quizá tengo la mano gastada, el alma, las ganas, la confianza, la esperanza.

8/27/2007

Estoy triste...

... y no sé cómo levantarme.

Me he refugiado de todo invirtiendo todas las horas que hay en trabajar, de día, de noche.
Porque si no tengo sueño, si no estoy agotada, recuerdo que estoy perdida de nuevo.

No tengo tiempo ni para ahogarme, pero no podré mantener esto mucho más... y no quiero tener tiempo, no quiero.


Pese a que ya no existes, aun te pienso. Será costumbre?
Apareciste y por arte de magia todo se fué al garete. Aunque esta vez no tienes nada que ver. Simplemente cada vez que me dices que estás vivo mi vida se desmorona de nuevo.

Aun te pienso, ya creo que no te quiero.

8/22/2007

Loosing

without...

No hay inocencia, no la tenemos... y cuando deja de haber inocencia deja de haber verdad.

Volví sin querer volver a mi vida pero queriendo volver a parte de lo que era.
Volví sin saber que algo de mi aun estaba vivo.
Volví y encontré eso que aun, de vez en cuando, da un coletazo dentro de mi y me hace jugarmelo todo a una.
TODO, NADA, no hay medias tintas.

Y jugué, porque quería recordar cómo se hace.
Y tenía las cartas perdedoras, lo sabía, me lo chivaron incluso antes de pedir la segunda ronda... y decidí seguir apostando de todas formas.

Ya que vamos a perder... vamos a perderlo todo.
Porque a veces aun hay algo dentro de mi que me hace creer... que no es mi inocencia, que es... querer que sea lo que se fué.

Y perdí.

Quizá más incluso de lo que aposté, pero aun estoy borracha de dolores y resentimientos. Todavía ando cruzando la puerta de salida de la mentira, del engaño, de la pérdida.
Porque aunque nunca tuve deltodo, lo tuve, y fuí feliz mientras jugaba. Sabía que iba a perder, sabía que iba a doler... pero hay dolor después de haber vida, felicidad; hubo vida, hubo una yo que había desaparecido. Hubo esperanza, hubo casi... casi amor.
Y fuí feliz, a pesar de muchos, a pesar de todo.
Y fuí feliz y lo añoro, dios si lo añoro. A pesar de muchos, a pesar de todo.

Engañada, traicionada, ninguneada... me han arrastrado, por primera vez me han arrastrado mintiéndome y engañándome y aun así... lo echo de menos. Mucho.

Lo aposté todo, regalé mi nueva vida, mi nuevo yo... el yo que cree después de tí. Y lo perdí.

No hay inocencia, no hay realidad, no hay muchas cosas... pero puedo crear y creer el mundo, una vez tras otra, otra... aunque sepa que voy a perder, aunque sepa que todo es mentira... He aprendido a cerrar los ojos y creer queriendo hacerlo, que el mundo es nuevo y vuelve a haber esperanza.

Solo cierra los ojos, no hay pasado, no estás tú, no hay recuerdo, no hay dolor.

Una nueva yo, cambio de mundo y a lo mejor encuentro algo por lo que apostar y perder el sentido: un nuevo tú, una nueva canción que te dibuje en mis sentimientos, un nuevo engaño

Todas mis cartas están marcadas... yo sé quién lo hizo...no puedo ganar... pero no dejaré de perder si eso me permite respirar de vez en cuando y creer que puedo sonreir como lo hice...
quizá, algún día, sin fecha de caducidad



And when the night falls in around me
I don't think i'll make it through
I'll use your light to guide the way
...I just can't wait to get back home...
...cause all I think about is you...

B.S: All I think about Three doors down

6/21/2007

No me gusta tener la edad que tengo...

Porque a estas alturas todos escondemos algo
Porque a estas alturas todos tenemos un pasado que pesa
más o menos, pesa

Porque...no hay descubrir
hay un ver sin llegar a la mochila, sin mirar dentro
sin saber ni enseñar ni ver ni querer

porque cuando existe el pasado... ... ... ... ... ... ... ... ...

porque en algún momento senoshamuertolainocencia


B.S: November Rain Guns and Roses

6/12/2007

De vuelta

Aunque aún no me he querido enterar de que ya he vuelto, creo que he aprendido todo lo que debía aprender en mi huida, todo.

Aunque inevitablemente la humedad me cala los huesos y el alma y me trae antiguos sabores y sensaciones, recuerdos... (esto, este lugar no es nada más que tú) se quedan allí donde los he encerrado, solo me permito que atisbos de humores felices teñidos de nostalgias lleguen a mis papilas gustativas para quedarse el tiempo justo que necesitan hasta que me hacen sentir de nuevo y se van, las mato con limones agrios, antes de que me embarguen y me hagan sentir lo que quise dejar aquí cuando me fuí corriendo.

No quiero mirar atrás, aunque a veces vengan brisas de añoranza, no quiero volver la vista, no quiero girar la cabeza.
Aunque la humedad de aquí me ahogue y me haga falta andar más poco a poco para poder respirar. Aunque tu reflejo esté aún grabado donde siempre estuvo,en todos los lugares. No voy a volver la vista atrás.

Quiero caminar con mis niños aquí, que no deja de ser mi sitio (impregnado de ti, mi sitio) que me quieren. Quiero hablar con ellos hasta las mil, quiero salir con ellos y volver felíz de felicidad, o de alcohol. Quiero compartir con ellos lo que llevo compartiendo sola conmigo misma este año último. Quiero la paz que he conseguido allí con la vida llena de llamadas y sonrisas y te quieros de aquí.

Quiero el aquí de allí y que tú seas solo el recuerdo de una película que me conmovió y no me dejó dormir sin amargura.

No quiero tener miedo de caer, y no lo tengo, no hay lugar ya en el que tropezar.
Quiero no tener que sentir más, quiero no sentirte más.
No quiero verte ni recordarte.

No pienso hacerlo.

La próxima vez que decida irme,decidiré hacerlo por mi, igual que ahora,hoy, he vuelto por mi. Por primera vez he vuelto por mí, he borrado el tú de las escapadas y los regresos, lo borré. He vuelto un poco más vieja, mucho. Más aprendida, más tranquila, más en paz, sbre todo, más tranquila. Soy serena, no tengo prisa.
He vuelto sin sentimientos, sin amor, sin esperanzas. He vuelto medio muerta pero en paz, para poder vivir en mi sitio, mi lugar, entera a medias,tan entera como puedo estar.
Sin miedos, he vuelto cuando he aprendido a luchar sola, a vivir sola y sobre todo, a morir sola. Cuando he logrado caminar sola sin esperar tu mano,cuando ya no echaba de menos a nadie, cuando puedo ser entera en mi mitad.

Eso, que he vuelto y que sé que va a ser difícil cuando dentro de dos semanas vea que esto no son unas vacaciones con fecha de caducidad, pero he vuelto YO, y es lo que quería.

5/28/2007

Todo cambia, vuelve y se va



Estos días, estas épocas ( será la primavera) se cumple lo que siempre digo... todo vuelve.
Andan reapareciendo antiguos devaneos, antiguos... que ahora son amigos o conocidos y hacen confesiones y hablan.
En algún momento de mi vida debí tener algo muy especial, en algún momento, antes de vaciarme con él, debí ser alguien muy especial. Porque me han querido mucho, muchísimo, demasiado.
Hoy, después de mucho tiempo, me dicen, me susurran que en aquel entonces se enamoraron, con solo una imagen, me quisieron.
Por ser yo misma, por no caer en falsedades, por tener las cosas claras, por exhalar luz por los poros.
Tú, que has seguido estando a temporadas, que sé que a tu manera me aprecias mucho. Me quisiste porque era como tú, porque no sobraban los silencios, porque no quería tener a nadie más de a quién tenía ya, porque era diferente, no me dejaba llevar. Porque siempre has hablado conmigo de todo, sin pensar, sin censurar.
Y tú, que me viste un día y me seguiste otros cien, esperando a que te tomase como más que un tonteo noche sí noche no. Hoy me dices que esa imagen te quedó en la retina, que me guardabas con celo.

Y tú, fiel siempre aunque me cansase de ti mucho, aguardando paciente mis regresos. Porque te hablo y te escucho y a veces desaparezco pero nunca del todo. Porque me echas de menos aún cuando nunca he estado realmente. Han pasado mil años y sigues escribiéndome a veces que te duelo.
Tú, hice que me odiases y aún me miras con cariño, porque te dí eso, cariño, pero por aquel entonces ya estaba vacía, no te pude dar más.
Y tú, que has mantenido mi imagen tantos años, en tantos años de silencio preguntando por otros sitios.

Y para los que si estuve de algún modo, pero nunca entera, con los que sí logré hacer que me odiasen de algún modo. Mi dragón que nunca me perdonará aún cuando es incapaz de recordar ya el porqué, la traición( guardo tu vida rebosante de inquietud y todos los mundos que creamos). Mi vampiro, que me hacía creer en hadas y me protegió como a un tesoro hasta que no pudo más, que aún me guarda como princesita, seguro que en alguna cajita olvidada, seguro (igual que yo guardo sus cartas y su forma de ser caballero junto con su cruz y su pintura). Y mi pequeño, que me quiso hasta secarse, menos mal que pudo volver a beber después, a ti te tengo aún dentro porque sé que nadie me quiso como tú, nadie, ( tengo tus ojos llenos y las despedidas , la dedicación, la paciencia) eres el único al que todavía no me he perdonado.

Todo regresa y si no lo evitas, todo viene para que puedas reconciliarte con lo que ya pasó, para que vivas un poco más ligero de equipaje.
Me he reconciliado con mucho de lo que hice, con una parte del mal que causé. Nunca desaparecerá el dolor, pero me siento perdonada. Siento, veo que tienen sus vidas llenas y alegres y tristes y benditas. Les veo y siento añoranza, por lo que debí ser en aquel entonces, por lo que gasté en algún momento, por lo que se me escapó sin medida.
Pese a que a veces echo de menos que me quieran, he gastado ya todo lo que puede gastarse y no me arrepiento, me gasté contigo y es lo mejor que he hecho en la vida.



Un giro, otro, de 180 grados en apenas dos semanas. Estoy desorientada, pero no perdida, ni asustada.
Otro giro y otro cambio de vida, sin ganas excesivas, sin desgana, no es que me hiciera falta pero bienvenido sea, quizá venga algo mejor, si no es así al menos aprenderé.



B.S. I remember Damien Rice

5/20/2007

Llueve!!

Está cayendo una tormenta preciosa, realmente preciosa, con cortinas de agua que van de un lado a otro y se cruzan y estallan.

Está lloviendo, es domingo y me encanta.

Y ayer me comí un paquete de galletas de chocolate y mil kilos de hidratos de carbono y un helado, y me da igual.


Está lloviendo y ayer me acordé de él de una forma más viva que cualquier cosa, y no estoy triste.

Esta lloviendo y ahora mismo me bajaría a la calle a mojarme, a chorrearme, a calarme hasta los huesos

5/16/2007

Masoquilla


Ayer pensaba que:

Y como estoy muerta y ese día cualquiera que esperaba ha pasado ya cien veces reclamando mi atención mientras me emperraba en cerrar los ojos... Mientras me iban pasando esos días delante de las narices yo iba perdiendo humedades en el alma. Y hoy, que por joder, es lunes, me he dado cuenta de que la tuerca dió una vuelta má, de que es un lunes cualquiera, de que todos los demás, y los martes y los miércoles, hasta los domingos, han ido haciendo su trabajo y que esas gotas de sequedad que fueron tomándome, llenando el recipiente de mi cuerpo desde las puntas de los dedos de los pies, me han llegado ya, por fin, allí a dónde se escondía tu parte de mí y que, por fin también, está seca.
Evoluciona, pierde todo sentir profundo, desde el más pequeño, subiendo, llenando, hasta que te ha llegado el turno.
Hoy lunes por fin puedo decir que, por fin, estoy seca, ya no te quiero, adiós.

No temo volver ( porque ya no debo, no tengo que escapar de mi amor refugiándome en la lejanía, lo conseguiste, ya no queda)


Y como soy un tanto masoca y llevo ya 14 días de encierro en casa, me he puesto a verte hoy, a recordarte, a buscar conversaciones, dolores, cartas. Y no me salen lágrimas, ni tristeza.
Mil litros de añoranza por aquel tiempo, por cuándo aun estabas en mi vida de cualquier forma. Te quiero sí.
Me he dedicado a buscarte para ponerme limón en las heridas, para ver si son cicatrices ya y no me están engañando de nuevo. Para comprobar por milésima vez que no me pinchan, que no me escuecen, para ver si esta vez es verdad que me puedo quitar las tiritas.

Y no pecaré de audaz adelantandome a mi misma que ya no eres mi vida.
No voy a cometer el error de dejarme llevar por la esperanza de que estoy en paz con lo que tengo.

De todos modos te he leído y me parece precioso hasta lo más triste, me parecen preciosas las despedidas y no me avergüenzo de mis maneras, solo estaba desesperada, hasta eso es bonito.
De todos modos te he visto y he recordado tiempos y vueltas y regresos sin compararlos con el ahora, no espero, no regreso a ti, regreso a casa.

Y te he sentido y me he sentido en todo lo pleno que ha sido siempre, fuera verdad o mentira, fuera tan eterno como pensábamos y sentíamos o temporal como lo son la mayoría.

No voy a decir que voy a seguir adelante, eso ya lo hago, de un modo u otro. No voy a decir que me curé, solo se me secaron las heridas. No voy a decir que te olvido, porque eso no se puede. Pero sí puedo decir, de verdad, que comprendo todo lo que fué, todos los años, y todos los porqué. Que tengo todas las respuestas y las entiendo, te entiendo y me entiendo a mí ( salvo en aquel día)

Sí voy a deir que se me vienen cambios como rayos y que temo... pero ya no me da miedo la cercanía.


B.S: Encontrarás. Natasha St. Pierre & Miguel Bosé

5/14/2007

Superando límites

Cuando los días se haces eternos y por las noches parece que desayunaste hace mil horas
Cuando los días te recuerdan quieras o no que existe la soledad
Cuando te acuerdas de que alguna vez ni siquiera sabías lo que era
Cuando quieres hacer algo contínuamente pero no sabes qué ni con quién porque pese a querer no tienes ganas
Cuando es domingo
Cuando tres de cada seis días se hacen domingo

En fin, cuando... en estos cuandos me parece que no dejo de ser un constante equilibrio precarioentre lo que aparento y quiero creer que soy y lo que era o tengo dentro.

Cuando tengo la sensación de estar en mi teatro particular y el guión no es más que una lucha en la que, cuando te descuidas, se asoma a decir hola aquel sentimiento, este sentimiento.
Cuando veo en lo que me estoy convirtiendo y en parte me asqueo y en parte me doy palmaditas en la espalda.
No logro consolar o hablarle a nadie con sentimiento o algo de razón porque ya soy incapáz de sentir las cosas
No soporto la mitad de cosas que oigo porque me parecen... no sé lo que me parecen.
Mi compañera me habla y habla y habla pobre y veo que me mira pensando, cómo puedes escuchar tan poco? y no, no es que no escuche, es solo que parece que estoy leyendo, que no es nada que suceda.

Cuando se te secan los sentimientos
Cuando tú misma los has puesto al sol para que lo hagan


Y no, no estoy vacía, solo seca.

Y no me importa
si no fuera por los malditos domingos

5/13/2007

Por algún extraño motivo a veces...
a veces aún espero a que aparezcas como una seta, o como las personas normales y me digas algo como:
"hola, que tal, com va tot?"

Porque me sigo negando a creer que realmente seas incapaz (miento, me niego a creer simplemente que me hayas borrado)



5/12/2007

Vaya por dios

Hoy estoy "contenta":

He salido a la calle (uou, por propio pie y sin que nadie me obligue)
He comprado (supervivencia)
He encontrado un zapatero (un éxito contando que solo conozco el camino al super del barrio) aunque no sé si recordaré cómo se llega el lunes
Y he llegado hasta la tienda de los UVA ( y me he comprado un bono que probablemente no gastaré)

Resultado impresionante con la apatía que me come

Ale, ya está

Auto...



Estoy de autoencierro, autocastigada, auto-sola, auto... auto lo que sea.
No tengo ganas de hablar y mucho menos de que me hablen.
Cualquier acto de socialización me cuesta un esfuerzo, sobre todo cuando no me interesa lo que oigo y (a no ser que provenga de alguno de mis niños) no me interesa absolutamente nada.
Estoy tan bien sola y en silencio que casi me da miedo no sentir soledad alguna.

Autobloqueada, autobloqueándome, perfecto.

Bloqueo, bloqueo, bloqueo.
Sentimientos
Ganas
Fuerzas
Interés
Emociones
Empatía
Inseguridades
Seguridades
Estimas
Autoestima
Lágrimas

Todo se resume en eso, cuando no hay lágrimas es cuándo no hay nada más
Aunque no tengo porqué llorar, o sí y también está en el muro de contención
Se me hinchan los ojos a cualquier hora, sin razón, sin motivo
Y no hay sentimiento así que tampoco lágrima

Bloqueo

Y quizá por eso no hago más que mirarme al espejo, a ver si me encuentro, si me reconozco.
Porque no me hallo en mi cuerpo, porque así nadie me vislumbra en mis ojos ya, si yo no puedo nadie podrá. Bloqueado, una cosa menos de la que preocuparse

Y entre medio de todos ellos... me perdí
Y gracias a eso te perdí a ti por fin (casi)
Y perdí lo que me hacía ser yo
Y perdí lo que me hacía especial

Pero no me siento perdida, ni vacía.
Se me ha acabado la ansiedad por fin
La perdí
No hay sorpresas en los momentos complicados
No hay momentos que se me hagan complicados
No hay necesidad de una media parte
No tengo necesidad de ti
Ya no tengo necesidad de escribirte, de hablarte
incluso superé la necesidad de verte

Simplemente todo va sucediendo y yo voy pasando con los segundos en los que transcurre el mundo

Sin sorpresas
Sin complicaciones

Aunque a veces, como ayer, intento que me preocupe, agobiarme, intento que algo me confunda, me angustie, me de miedo o simplemente ganas, o desgana.
A veces intento recordarte, a ti o a ellos, a lo que sea que me haya hecho sentir hasta el amor o el odio.
A veces lo intento, hasta lo intento escribir, hablar, para que vuelva el estrés, el... algo.
Y luego pienso: ¿para qué? así es más fácil.

Todo irá sucediendo y tú andarás hacia dónde te guíe el tic del segundo en el que tengas que decidir.

Y quizá es estúpido estar bajo mínimos en sentimiento y seguir aquí, escribiendo cosas como esta que quizá dictan que es todo lo contrario a lo que veo.
Pero es lo que tengo, todo lo que tengo.

Si todo es tan pequeño como ahora no hay dolor ni culpas ni autoculpa.



B.S: Marea, Corazón de Mimbre

5/10/2007

Y las riendas las tiene...?

Ayer iba a escribir un algo sobre los cambios, los míos, los que veo en las fotos, lo que quieren decir, los por qué. Porque estaba yo enfrascada en descubrirlos.
Pero andaba más entretenida en reírme con mi niña hasta horas peligrosas para madrugar después e ir a hacer las cosas de cada día.
Ayer iba a escribir un post porque soy consciente de que el final de esta etapa está cerca y necesitaba reconocerme en mi misma después de un año que ha pesado y marcado como si fuera otros seis de los anteriores.
Ayer iba a escribir para aceptar lo que ya ha pasado y hoy me encuentro con que el final está demasiado cerca, agazapado, esperando saltar y asustarme y hacerme caer de culo. Un final que, por una vez en la vida, iba a ser fruto de decisiones tomadas con más de unos días de antelación...

Con lo que me está costando aprender a tomar decisiones pensándolas antes, joder.

Y no, el final está a dos semanas y tan desordenado y caótico y dependiente de días clave en que el camino se definirá según lo que acontezca... que no va a servir de nada haber pensado y planeado un regreso con meses de antelación.
Dos meses que se han convertido en dos semanas, sin preavisos, sin tiempo, sin seguridades. Y no es que sea muy amiga de las seguridades, soy más de "yo cierro los ojos, me tiro, y luego a ver cómo y dónde me da por caer".
Ala, tú planea, asegura, piensa, discierne, que al final todo a tomar por culo.
Una entrevista, una baja que no se acaba, examenes, matrículas, pisos, gente, facturas, un preaviso que puede ser dado mañana o el mes que viene, depende de un día dentro de una semana, si espero a ese día no puedo darlo, si no espero, me arriesgo a que todo se rompa.
Ai pobres mis facturas, que se quedarán ahí en rojo sin que nadie las alimente...


Ayer miraba los álbumes de fotos que me han traído con la última visita. Fotos que echaba de menos, que no había visto y son la prueba viva de algo que está lejano ya en la mente.
Miraba y veía ese año, que ha sido de todo, y me sonaban en la cabeza las palabritas estupendas de "tienes que volver a ser felíz".
Que, no, que no era felíz entonces (solo estaba más guapa) y mucho menos tengo ganas de volver a serlo (hay que ser rara en esta vida)

Trabajé muchos meses para convertirme en algo a lo que pudieras querer, algo o alguien que te hiciera volver. Estaba estupenda ehh? Pero ya no me querías más.
Y cuando ví que no regresabas dejé que las cosas se pudrieran solas. Esta de ahora es el resultado de no tener un por qué estar estupenda.
Me acostumbré tanto a vivir por tí que ahora no sé vivir por mí.

Pero creo que va siendo hora de volver a arreglarme y mimarme un poco ( pasito a pasito, que así, de repente, no me sale y me cansa) porque estoy estropeada por haberme estropeado a mi misma, no por tí, ni por la huida.
En fin, que de barbie a bolita en 5 meses eternos. Ahora buscaremos un punto medio en el que poder convivir, mi cerebro, mi cuerpo y yo.

Un solo post para dos temas, ninguno escrito como quería, que ayer andaba mucho más fina en las letras, pero hoy estoy... saturada de ver que se me va a caer el cielo encima y que no acabe de caerse el mamón. Las esperas no se me dan nada bien, las incertidumbres menos y ya no digamos lo de tomar decisiones de estas que ves venir pero que dependen de... un sí, un no, un quizá, una oferta...

Aiaiaia, menos mal que mi calma por ahora no me abandona, que lo veo como si no fuera una primera persona, o como si no fuera cierto.
Cuando llegue ya veremos cómo lo apañamos. Tirita por aquí, botecito enfrascamiedos por allá y trampas para mi fantasma en todos sitios.

(Sabes, mirando las fotos... será porque ya sé que tú no eres tú, pero no estás o estabas o eres tan guapo como te veía entonces, al menos, no soy la única que se estropea, un consuelo)

5/03/2007

Una vuelta tras otra

Iba a poner solo una frase hoy, porque no tengo nada más que decir, como muchas otras veces y, resulta que sí se me ocurren cosas después. Pensar pienso mucho pero... estoy de un vago...

Pensaba en tí, en mi visita a casa, en los demás, en mi sitio, allí y entre los demás, en mi sitio aquí, en que no estoy aprovechando mi vida; porque me debato constantemente entre lo que debo hacer, lo que creía que debía hacer y no estoy haciendo de ella, entre las huidas y los retornos y los porqués... entre el poco sentido que tiene esto ya y el poco sentido que ha tenido nunca.

En que me paso los días y los meses y los años yendo y volviendo. En que siempre acabo volviendo. Es igual que lo de cortarme el pelo, no me gusta y siempre acabo por querer dejarlo crecer y siempre después acabo cortándolo de nuevo, por poco sentido que tenga.

Es estúpido esto. Se me pasa el tiempo entre buscarme y esperarte. Y lo peor es que no tengo nada mejor que hacer.
Me debato entre esperarte aún sabiendo que no hay retorno ( cortarse una la melena aún sabiendo que después lo detestará) y buscarme esperando encontrarme, aún sabiendo que es un sin sentido porque no hay nada que buscar ( que es como esto de ponerse una pelo falso, como esto de volver esperando en el fondo que me imites).

No tiene sentido.

Ya he descubierto que le estoy pillando el tranquillo a esto de vivir por vivir, que es como que mucho más fácil y ameno que vivir por el mañana ( que es lo mismo que hacerse coletas todos los días para no ver que no te crece el pelo en dos semanas, que es lo mismo que hacer algo por no ver lo que hay. Qué más dá, cuando haya lo que querías lo cortarás de nuevo)

Ya he descubierto que da igual el dónde, que resulta siendo igual, con menos o más lujos existenciales.

Ya he descubierto que no eres tú lo que espero que vuelva. Que me espero a mi misma desde que me perdí; momento que coincidió justamente, putas casualidades, con el momento en que te fuiste y éste coincidió justamente, hay que ver, con el momento en que alguna parte de mi decidió no ser yo y empezar a tomar decisiones desde la prespectiva de los demás.

Me viene a la cabeza un artículo de Pérez Reverte sobre la importancia del primer beso que decía algo cómo que el protagonista sabía (sin saberlo) en ese momento que el resto de los besos de su vida iban a estar pesados/comparados (qué triste resulta no tener la soltura lingüística de este hombre, la cosa era así como "medidos/pesados con el calibre y la balanza de...") con la medida de aquel primer beso.
Es decir, que todas las decisiones posteriores han sido pesadas (comparadas) con la decisión (del mismo modo vaya) que tomé en el momento justo en que alguna parte de mi decidió dejar de ser yo ( que coincidió, maldita la gracia, con la última decisión que tomé con respecto a tí)

Nada, que no tiene sentido, hoy tocaba una paja mental.

Todo esto para decir que:
No tengo ganas de volver, ni de quedarme.
No te olvido, ni te quiero.
Espero, pero no que vuelvas.
No sé qué hacer con mi vida.
Que me he reído mucho este domingo.
Que me he sentido bien.
Que estoy tan tranquila estando sola.
Que cuando dejé de esperarte a tí dejé de esperar a nadie.
Que me alegro de haber dejado de esperar.
Que me cansé de seguir lo que el criterio global marca:
que no espero nada, de nadie, con nadie, ni de mi.
Que me da igual tener una carrera brillante, no me llenaba ni creo que me llene nunca.


Que esto acaba como siempre. Que ando medio muerta y medio viva.
Que extraño no estar viva del todo, lo extraño como te extraño a ti, rezando por que no volváis ninguno de los dos.


B.S: Madrid , La Fuga

4/21/2007

Hay algún punto que se me pierde...


Te conozco y no me asustas.
Te reconozco por fin y no me alteras.
Esta paz, digna del efecto de mis pastillitas mágicas. No me disgustas, te saboreo mientras duras.
Porque después vendrá la vorágine, de repente el torbellino. Sin aviso, sin llamar, sin pedir la vez. Todo será desasosiego y oscuridad y malestar y dudas.
La conozco y tampoco me asusta, la espero y no la temo.
Esta cogiendo fuerza y yo estoy aprovechando mi limbo de calma particular.

A él le sigo soñando pero estoy haciendo el primer esfuerzo real y racional de toda mi vida por alejar su fantasma y dejarlo salir de la jaula en que le encerré.

Pronto habrá, tendrá que haber, debe haber una vuelta, la mía.
Ni la espero ni la temo ya. Ni tengo ganas ni desgana por que llegue. Dá igual dónde, será temporal y ya he dejado de tener prisa.

Cuando dejé de añorar, cuando he aprendido a no llorar, cuando he caminado sola y he dejado de sentir soledad al hacerlo, cuando lucho sola y no me acobardo , y no me ganan, y no me hieren. Cuando he aprendido y absorbido todo lo que el cuerpo me ha dejado. Cuando me he llenado ya. AHORA, es cuando no importa la vuelta, no me importa volver. No importa el dónde, ni siquiera importa el porqué.

Se me quema la etapa y no siento cercano un fin . No siento una energía renovada para empezar, no tengo...

No ganas, no pierdes, solo es un paso más que precede a otro.



Aún me cuesta irme a dormir a la cama, aún me cuesta no temer a los sueños, aunque no son ellos los que me frenan, siempre los pongo de escudos. No, me dan igual los sueños, puedo borrarlos de mi mente mientras me preocupo por descubrir si fuí yo quien hizo el café ayer o se genera espontáneamente. Simplemente aún me cuesta irme a la cama.

Creo que hay algo entre los pasos, alguna piedrecita que se me ha olvidado patear.
Porque me siento sola y no quiero compañía, joder, no es eso, no sé qué es. Cómo verbalizarlo, me faltan palabras y algo de lucidez, me falta entenderlo.
No me siento sola, ni mucho menos, estoy tan a gusto así, cada día me cansa más hablar y a la vez cada día hablo más. Y aprecio a toneladas los silencios y el estar sola en casa.
No quiero a nadie, ni a ti, ni a él. No quiero compañía pero aún me resisto a irme a la cama y dejar a mi cerebro soñar.


En fin, que tengo sueño y escribo. Que mañana trabajo. Que no me importa una mierda mi vida laboral, que no tengo moral ni sentimiento alguno de responsabilidad o superación en ese sentido. Que trabajo para vivir por primera vez en la vida y solo voy por las mañanas para pagarme el techo y las otras mil cosas a principio de mes.
Que cada día me importa menos la gente, no me ato, no me atan, no siento. Se me secó la empatía y me alegro. Pero me ponen los pelos de punta las historias y a veces se me salen las lágrimas delante del telediario.
Que me vuelvo más rara o más borrega. No lo sé.
Que te pienso cada día menos y más lejano.
Que me importa cada día menos lo de fuera.
Que me importa cada día menos lo de dentro.
Que, coño, que estoy a gusto a gustísimo así. Sin que nada sea grande ni pequeño. Sin que me importe nada e importándome todo. Sin saber sentir y sintiendo a borbotones.



B.S. Song for Ana. Deluxe

4/10/2007

santa...


Mucho ejercicio emocional en pocos días... El primero para tí:

Te echo de meos más que mucho cuando recuerdo cosas que hacíamos tú y yo, hablando con gente que nos conoció desde el principio se me hace más presente.
Ayer hablaba con la nena y me verbalizó algo que me resultó duro, muchas cosas que me cuestan oír aunque ya las sepa, aunque las piense, aunque las sepan todos, aunque sean lo que tratan de decirme como pueden.
Que no me quieres.
Que no me necesitas de ninguna de las maneras en tu vida ( gracias a dios yo a tí tampoco)
Que es inútil y totalmente contraproducente tratar de seguir estando presente.
Que ni tú ni yo misma querríamos volver hoy.
Que tú tienes tu vida y yo no soy nada.
Que tengo mi vida y tu recuerdo tiene que dejar de entristecerme.
Que nuestra historia es una historia de desencuentros, es una historia triste y que, como en todas las películas que me gustan, en una historia que acabó mal y que acabará mal cuando acepte el final.


El segundo día, el resto de días, han sido todos señales, un conjunto inmenso de señales, frases, conversaciones, repeticiones en contextos completamente diferentes de todo lo que me ronda por el cuerpo estos días.

Volví a ver Closer. Ellos son yo, necesitamos saber hasta sobrepasar la línea que separa la intimidad más profunda. No importa que hiera, casi mejor que lo haga. Cuando preguntamos, cuando preguntaba, solo perseguía matarme, matarte, morirme.
Porque sabía que te irías y necesitaba morir antes de que lo hicieras. La pena es que no hubo muerte entonces. El resto es agonía

B.S. If you go away ( versión de emiliana torrini, cd to be free group)


Te veo en la crueldad del mundo. En frases, en pensamientos. No basta con amar. No es suficiente el amor. Ahora lo entiendo, lo veo, lo sé. Es destructivo y siempre estaremos atados porque una vez nos necesitamos.
"Me voy, ya no te quiero, adiós"
Un día me iré. Un día me iré siendo sincera conmigo misma.

(ya me estoy empezando a ir, cada vez es más fácil reemplazar los pensamientos)

No se puede, no podría volver a amar, se perdió la inocencia. Pero quizá, algún día, pueda volver a querer a alguien.

Me reinventaré, no, me crearé nueva, un nuevo personaje para y de quién yo decida ser.


Dos últimos días llenos de aceptación, perdones y sinceridad.ç

Ya se han ido mis niños, estoy realmente triste, o eso creo, porque llevo media mañana con los ojos húmedos. Aunque sé que pasará pronto.
Ayer me dejé mimar un poquito. Me sentí tan bien sabiendo que soy yo la que le atraigo, sin importar las temporalidades externas. Ahora solo tengo que procurar que no tenga repercusiones. No me siento mal, los dos sabemos tan tan bien dónde estamos, que me alegro y todo. Pero todo siempre tiene consecuencias...

Hablando con mi nena de aquí, pensando, descansando.
Estuve más a gusto que en los últimos tiempos con nadie, porque me conoce, sabe qué y cómo soy. No tengo nada que esconder ni que enseñar. Dios, que sensación más buena.
Gracias niño, gracias de verdad.

Gracias tambien mi nena, aunque no te entienda, aunque a veces me pidas mucho más de lo que soy capaz de dar.


B.S: Volcano. Damien Rice

4/04/2007

No special things...

No hay nada especial que decir, lo de siempre...

Días malos, con la lágrima puesta a punto para traicionarme, con los nervios a flor de piel. Por nada en especial, por un poquito de todo, pero nada importante.
Nada me parece importante.
Excepto el puto dinero, así que no lo miro, hago como si no existiera.
Cierra los ojos, lo que no ves, no está.

Días buenos, sonrisas, nervios. Por nada en especial, un poquito de nada, pero nada importa.
Nada me parece importante.
Excepto el seguir sobreviviendo, que no era mi plan de vida. No hay alternativa.
Cierra el alma, si no la ven, no está.

Me siguen engañando como a una cría. Me sigue emocionando ver a una buena persona. Me sigue preocupando no llegar. Me sigo preocupando por no sentir.
Pero nada importante.
Nada grande.
Nada lleno
Nada vacío.
Ni siquiera tú, mi fantasma me ha concedido una tregua, aunque cada vez que lo hace el resto del mundo me pregunta por cómo lo llevo, ¿no hablas con él? mira, ves, se puede vivir.... vivir... si claro, como si esto fuera vivir.

Que no me quejo, tengo lo que quiero tener, siempre, yo elijo.
Me gusta este sitio, procuro aprovechar.
Vivo, en otros sentidos.

Pero estos días no me faltas. No se porqué pero me faltas menos.
Otro descanso?
Un hasta luego que permanecerá más tiempo?
Un nos vemos mañana, ansiedad?

De todos modos, sigo sin lograr dormir, aunque hace ya por lo menos unos días que no te sueño.
De todos modos me despiertto destrozada, aunque hace ya por lo menos unas semanas que no me levanto llorando ya.

Mañana con el pie izquierdo? con el derecho?

Mañana vienen a verme, mis niños no se olvidan de mí como tú.
A veces me recuerdan quién soy, que soy alguien, que valgo algo, para algo. Que soy importante, que no soy tan mala ni tan invisible.
A veces me recuerdan que pese a no estar entera, sigo siendo una persona.

3/31/2007

Otro cambio más

Eso, otro, ¿y qué más da? ¿qué importa?

No hay ganas, ni desgana, ni vértigo, ni inquietud. No hay... nada.
Sigue sin haber nada.

Llueve

B.S. Si et quedes amb mi ( versionada por Shuarma)

3/28/2007

Volviendo

A veces abro mi cajita de papeles para encontrarme un poco. Más que para encontrarme para frenar un poco el hielo que se me está comiendo.

A veces abro mi cajita de papeles, para qué engañarnos, para recordarte, para recordar por qué me fuí, porqué volví, porqué escapé de nuevo, para saber porqué mi vida está dónde está... mirándolo desde un punto anterior a aquel día... Hace ya un año pequeño, justo un año, que rompí el nosotros, o que evité otra vuelta a la rueda.
El resultado a las dos opciones ha sido el mismo: duele.

Dicen que para aceptar una falta se necesitan un año y un día.

Aquí están mi año y mi día.
Que no han sido ni han dejado de ser.

Los regalo.
Aquí están mi año y mi día.
Que no han sido vividos, ni dejados de vivir.

Aquí están, mi año. y mi día.
366 días gastados, la mitad en tí.
Toma, mi año y mi día.
Son más tuyos que míos.

Aquí están: MI AÑO Y MI DÍA
Muerta, a medias, sin tí, sin mí.

Aquí están, mi año y mi día.
Desesperanza, dolor, obsesión, enfermedad.

Aquí están: mi año, y mi día.
Que no son nada.
Toma, cógelos: mi año y mi día.
Más tú, siempre más tú.
Aquí están, mi año y mi día.
Perdida
Quiero quitármelos de encima. Mi año y mi día.
enfrascada en etapas, esperando la última.

Esto es mi año y mi día:




B.S Por verte pasar. Elefantes

3/26/2007

Sin sintiendo


Cada día más fría

Si no le presto atención a las cosas, no siento, puedo hasta esconder mi empatía en un cajón.
La escondo a ella.
Te escondo a tí.
A mis tristezas.
A las desilusiones y a las desesperanzas.
A las fustraciones.
A las metas que no alcanzo.

Lo escondo todo para no verme a mi misma
Tengo a los fantasmas desterrados bien lejos, tan lejos que ya no me regalan ese masoquismo con el que habitualmente me ayudo para escuchar mis contras.
Quise oír qué ven los demás de mi y me alegré de no escuchar más que la primera frase.
Esta no soy yo, pero esta que hay ahora sufre menos, por no decir casi nada.
Esta no soy yo, pero no se le caen las lagrimas, no le duele el corazón.
Esta que no soy yo recuerda, pero sin sentir.


B.S Me gustaría poder hacerte felíz. Elefantes

3/23/2007

Frágil pero breve

Vaig començar un post per a tu. Pero es va esborrar. Dona igual, tampoc tenia gaire sentit.
No sé si va ser abans o despres de preguntar-te, com sempre, i de llegir la primera frase de les mateixes de sempre... nomes la primera, les altres ja les conec prou.

M'estic tornant una mica realista, ja no penso que al igual son certes. Ja no penso, directament.
Ja no em sap greu estar seca, ja no em fa por que per estar-ho no em parlis mes.

Perque sempre he sentit que quasi t'obligo a fer-ho... i en qualsevol de les formes en que et pots estimar a algú, fins i tot en la forma mes mínima de respecte o educació... en qualsevol de les formes en que es pot demostrar que tractes a algu com a una persona, sen fa mes de lo que fas tu.
Perque no espero que m'estimis, nomes esperava no perdre... no sé en realitat que esperava conservar; un saber alguna cosa, un interes per com estem, per que fem, per com va tot.
Pero sembla ser que no, que no serà, que no pot ser.
Perque ara, despres de haver oblidat el meu orgull perque tu eres tu, ara, avui, o ahir, o demà, torno a ser orgullosa.
Si no mereixo un missatge, serà que no soc ni existeixo.
I faré doncs com si fos igual que tu.
No estic enfadada, no estic no dolguda, ja saps, no esperava mes de tu.
Pero no provaré de conservar algo per lo que no dones ni 30 segons.
Si no et val la pena
A mi igual deiarà de valdre'm algún dia.

Mentida
No
Pero al menys no em sentiré com un cuquet

Jo i el meu orgull ens portem millor de lo que em porto amb la sensació de ser inexistent.

Vaig començar un post que no recordo ni qué deia, estava una mica en el limbo.
He escrit un post que no pensava escriure, aquesta tónica va deixar de ser habitual fa temps
T'he escrit de nou aquí, perque no penso tornar a fer-ho en la realitat.
No existeixo, no donaré imatge de que tu si.

He escrit sense pensar i no penso tornar a llegir.
Ho esborraria.
Aixo va deixar de ser d'aquesta manera.
Vaig deixar d'escriure reproches, mals, incomprensions.
I aquest es l'ultim cop que em deixo a mi mateixa desvariar pensant per qué, qué faràs, qué es de tu, com esta la teva anima, com et sents i per qué fas lo que fas.
Es l'ultim cop que procuro entendre.

Sempre es igual...
I abans o despres acabarà per donar-me igual a mi

Abans o despres


B.S La Carta ( live in Ecuador) Héroes del Silencio

3/15/2007

-tengo una bola en la boca del alma que no se decide a subir, ni a bajar-


Mientras se decide, sigo robándole magdalenas caseras a mi compañera de piso y leyendo y mirando a ningún sitio para tratar de no dejarlo salir. Para impedir que, sea lo que sea esto que se me está cociendo dentro, salga y me destroce.
Voy a buscar el tabaco, a fumar, a poner música, a ajustar el despertador, otro libro. Racionaliza, racionaliza, joder, date más prisa, racionalizalo todo!
Pero el qué? mierda, da igual, tú hazlo.
Todo se... no sé lo que está haciendo mi todo. Me sale un "se desmorona" típico e incierto.
No construyo, no destruyo.

Punto muerto
Qué es esto?
Yo
Mi vida
El recuerdo
La realidad
La realidad
Es la realidad lo que se empeñan en mostrarme?
Es su realidad
La tuya
La mía?


B.S. Cuéntame. Elefantes

3/13/2007

Ni siquiera me sorprende

NO ESPERABA MÁS DE TI



B.S. Dices no. Marta botia y Bunbury

3/10/2007

Sabía que había muerto.
Lo decidí hace tiempo.
Sabía que estaba muriendo.
Quise hacerlo.
Preferí morir.
Supe dejarme hacerlo.

Estoy muerta.
.
.
.
.
.
.
.
Y ya no me revelo.



B.S. No preguntes porqué. Nek

2/28/2007

Rara

Debo ser una de esas criaturas extrañas que en vez de tener una mañana animada después de una noche de cuerpos se deprime.

De depresión existencial como dicen... qué hago con mi vida por dios? de qué sirve? porque sé dónde estoy y no me llena, porque no sé a dónde voy.
Reacción lógica en mi: mándalo todo a la mierda y vete... ¿pero a dónde esta vez? no hay un buen sitio, sigo estando conmigo misma y con tu olvido, al que me amarro cuando me siento así. Al menos de esta forma puedo darle una razón fácil a este sentimiento.

Desesperada la mitad del día, anestesiada la otra mitad. Buscando razones o sinrazones que me dejen dar algún paso hacia dónde sea.


Al menos, por primera vez... Al menos, con 23 años, descubro lo que es el placer por placer. Sin más, sin menos, sin explicaciones, sin remordimientos. SIN COMPLICACIONES


Tú no te quedas a dormir y yo me siento bien con ello.
Yo no te pido que te quedes y tú te sientes aún mejor con mi silencio.

Impresionante, me estoy quedando con la boca abierta. No me llegan las neuronas a que no haya un "no, no va a haber más", cómo alivia no pasar por ese trago.
Porque al final siempre había más porque me sabía mal. Y luego era peor porque d'on no n'hi ha no en raja....

Dios, casi me asomo a sentirme rechazada, no estoy nada acostumbrada a que no me quieran más.

Jajajaja, que raro resulta. Mi yo egoista quiere dar un no... que es la norma ya, quiere engancharle para que pueda haber un no.
Pero me sienta tan bien a la vez no tener que pasar por eso...

En fin, que no encuentro el camino, la razón: no sé lo que quiero.

Me jode enfrentarme sola a todo. Sola... que no lo estoy, pero me acompañan y apoyan en la distancia. En el instante, en el sitio, no hay nadie. Y es jodidamente complicado no poder llorar o cagarse en el mundo a gusto con alguno de vosotros.
Y me dan ganas de volver a liarme la manta a la cabeza y empezar a correr. Solo que esta vez no quiero volver a casa, no tengo un sitio al que querer ir siquiera. No tengo un alguien al que regresar.

No quiero tener a nadie ya en ese sentido. Parece que siempre hay que tener a esa "media parte" y que la vida de la mayoría se centra y se asienta en ello.
Yo lo tuve, lo perdí. No quiero substitutos insípidos. No más. Aunque todo empuje a buscarlo... no tengo nada más que encontrar en ese sentido.

Dormir con un calor cerca... claro que se echa de menos. Joder, un apoyo, alguien con quien pelearme de vez en cuando, dios.
Mejor será aprender a pelearme conmigo misma.... sale más rentable emocionalmente para todos.

Día: depresión post-polvo. que ni fué ni dejó de ser.



B.S. Engáñame a mi también. Nena Daconte

2/26/2007

Nada...

No hay nada... nada en la cabeza, nada en el alma, nada....

Después de dos días en un recorrido recurrente de la cama al sofá y viceversa... no hay nada. Nada en claro.

Que echo a veces de menos a alguien, pero que no quiero a nadie.
Que añoro mi casa, a mis niños, pero que no quiero volver.
Que aquí no estoy llena, pero que no me encuentro mal.
Que debería sentirme sola, pero que no lo hago, al menos no mucho.
Que estoy venciendo miedos, pero que no me saben a victorias.
Que he encontrado un poco de paz, pero que la guerra no se me ha acabado.
Que intento construirme poco a poco, pero que no sé quién quiero ser.
Que no me sale llamarle, pero que no sé porqué.
Que no me llama, pero le pienso a veces.
Que no me sale escribirte, pero también lo pienso a veces.
Que no sabría ya que contarte, porque tú dejaste de contarme cosas.
Que todo me trae recuerdos de todos los tiempos, pero que los asumo y los paladeo.
Que no estoy triste, pero que tampoco estoy felíz.
Que no tengo ganas de moverme, pero que me amarga estar quieta.
Que no tengo ganas de hablar, de nada, con nadie.
Que estoy descuidando a los míos, pero que no tengo ganas de hablar, leche.

Que no llego a nada en concreto.
Que no crezco, que no menguo.
Que no sonrío, que no lloro.
Que ni ando, ni corro, ni estoy quieta.
Que no grito, ni gritan, ni callo, ni enmudecen.

Que no sé qué hacer, joder, que no tengo ni idea.

2/24/2007

Y si...

Circular, espiral, todo es una espiral de la que no salgo nunca...

¿ Y si mañana, al despertarme, la fibra que sujeta los recuerdos que me atan a tí hubiera desaparecido?

¿ y si mañana, al despertarme, hubieran muerto todas las neuronas que tienen algo tuyo?

¿ y si mañana, al despertarme, se hubiera esfumado todo lo que tenga que ver contigo?




simplemente desaparecido, como si no hubiera sido, como si no hubiera existido

quizá caminaría en línea recta de nuevo

quizá nada tendría sentido ya


matándome un poquito en pos de una nueva vida, otra vez


Mañana en casa, me siento feísima

2/23/2007














Al menos, o desgraciadamente, cuando recupero recuerdos poco precisos, diluidos, aún, o todavía, siento cierta nostalgia. Remordimiento a veces.
Siento, que ya es una novedad, por algunas cosas que no son los puñales en conserva de siempre.
Todo es muy relativo ahora.

No tengo ganas de verle, auqnue me cuesta saber porqué.
Porque no me gusto y, así, no puedo gustar. Me he pasado la mayor parte de mi vida modificándome para agradar a los demás... ahora quiero gustarme a mi.

Porque algo puede estar diciéndome que el final natural está dictado en un tiempo preciso, en la mañana pasada ya. O porque quise dictar yo ese final y, con los días, me he convencido.

Porque podría llegar a ser importante y eso sería catastrófico.
Porque ya no sé hasta dónde una puede arriesgarse, aunque mi interior grite, está enjaulado.

Porque mi naturaleza me empuja a ser lo que se espera de mi y esta vez no sé lo que es.

Aunque realmente es simple: porque la intimidad me asusta, me aterroriza, me frena. porque me espanta cualquier tipo de intimidad.



B.S. Recuerdo. Piratas

2/20/2007

No sé que es

No sé si son vitaminas, hierro, proteínas, aminoácidos... o ganas.

No sé qué es lo que me falta

2/17/2007

Hay días en los que no sé ni quién eras...

2/13/2007

Dueles


Hay días, varios (no sé si muchos, demasiados, o pocos) en los que me dueles todavía.


Hay días, no sé por qué motivo (en que te hablo, o siento, o divago simplemente) en los que me desgarras como antes.


Hay días (momentos, instantes) en que me vuelve a faltar aire para respirar cuando te pienso.


Hay días enteros en que el mundo entero (la gente, las cosas) se empeña en devolverme al sitio del que escapé.


Eso pequeño, que hay días, algunos días, en que mi yo real sale del escondite y las imágenes que construyo para olvidarte se dispersan y vuelves a estar (tú, o tu yo pasado) tan presente, que casi me parece que no he avanzado un solo metro en los últimos meses.

Eso, pequeño, aunque me joda profundamente, estás.

Espero haber dejado un poco más atrás todo esto cuando sea tiempo de volver, aunque no sé si quiero volver más.

Hay días pequeño en que aún pienso que eres (eras, serías) la única persona en el mundo por quién dejaría estos impulsos míos de lado. Aún creo que eras ( eres, serías quizá) el único ser capaz de darme paz en un solo lugar, en un lugar pequeño, en una vida normal.

Quizá el secreto está en el tiempo verbal, pasado, en que ya no eres, en que ya no estás. Quizá el secreto está en que hay días que casi pienso que no lo haría de nuevo. Hay días, que no son hoy, en que sé que no podría ( hubiera podido, hubiera conseguido) hacerlo.

Quizá el secreto sea que hay días en la vida que marcan un no retorno. O quizá no había ( hubo, habrá) retorno posible.

Pues eso pequeño, que hay días ( conversaciones, recuerdos, momentos) en los que aún me dueles. Y en lo más egoísta de mi ser, hay días pequeño, en los que deseo dolerte yo.


B.S. Enganchado a ti. Bunbury

2/12/2007

No lo sé


Fué así entonces pequeño? recuerdo algo tan parecido a esto... dudas, miradas... una mirada. No puede ser, no.


De-arte, de-jarte ir, bes-arte, mir-arte, olvid-arte... ¿tú crees?


No es olvido lo que busco, es... convivencia. Un tratado de paz con tu recuerdo, una existencia propia pese a que partes de mí seas tú.

Creo que opuedo conseguirlo.

No por la emoción de otros ojos que quizá me hablan, están lejos ahora. Sino porque hay más ojos que miran cerrados. Esos ojos me miraban porque, en algunos momentos, conseguí la coexistencia sin violencia de mis dos yo, la que eres tú y el mío.

Porque quizá mis ojos ya no miran tan nublados.

Porque desgraciadamente aún no están limpios y espanté la opción de descubrir...


Tengo que acostumbrar a mi cerebro a volver a pensar, está... aletargado, vago, seco.

Tengo que acostumbrar a mi alma a volver a mirar, está... vacía

2/09/2007

Pese a que rehago mi mundo cada día. Atrás, alante.... pese a que el camino se dibuja a cada paso que doy....

Sigo manteniendo barreras, sigo mostrándome vulnerable a los demás en lo que no lo soy, sigo cayendo en todo lo que caí mil veces antes, en lo que nadie piensa que me puede matar.
Sigo siendo solo imagen y sigo siendo una marioneta. Dios, cómo cuesta desacer las telarañas del cerebro, desatarme el alma, deshielarme el corazón.

Ante el temblor... raciocinio. No caigas, no caigas, recuerda, refugio, recuerdo.
Sé gris, que lo conoces. Piensa, no es bueno, no puede serlo. Va a doler, no, no dolerá, no se acercará lo suficiente. Ya te estás encargando de que no pueda hacerlo, de que no quiera.
Te vé fuerte, te muestras débil. Te quiere viva, te descubres apagada. Te admira segura, te descubres temblorosa.

Toda la vida mutando para ser lo que querían los demás... y ahora el opuesto, lo contrario.
Tú solo asústale. Así es él el que saldrá corriendo. Si no hay opción... tú no tendrás elección.

Míralo bien, descubre todo lo que no te pueda agradar. Generaliza los rasgos, asegúrate de que no vas a sentir.

Si sientes... refugiate en el dolor del recuerdo, aunque ya no sea el mismo, aunque sea lejano, revivelo, enciéndelo. Porque no habrá nadie como él... no puede haberlo, no dejes que lo haya.

Encuéntrate mintiendo. Imposible. Pero sigue andando con la venda, búscate sin querer encontrarte, sin ilusión...

Tienes que recuperar, crear mil cosas antes de dejarte sentir, no quieras sentir nunca.

1/18/2007

Vuelvo a ser una montaña rusa, menos intensa, menos dramática, pero incontrolable.
Ella da vueltas y vueltas y golpea sin fuerzas las rejas que la prisa y el tiempo le han impuesto.
Ni siquiera tengo miedo ya, de nada. No la temo ni a ella, ni a ellos, no me temo a mi misma. Solo te tengo un poquito de miedo a ti, pero lejano.
Estoy arriba, abajo, bajando, dando vueltas, pero nada es real, nada es intensidad. O es intenso y soy yo la que sigo sin recuperar la capacidad de sentir. Anestesiada, sé lo que debería sentir, lo que sentiría siendo yo misma, pero no se acerca siquiera a la plenitus con la que he vivido siempre.

Encontré unos ojos profundos, dí con el dueño de unos ojos que hablan. Sentí al que mueve manos inquietas, al dueño de una piel que aún siente. Y no me dí, no cerré los ojos para entregarle a mi piel el placer olvidado de estremecerse casi sin ser tocada. Abrí los ojos y pensé mil cosas para no dejarme cerrarlos, para no dejarles hablar, jodidos, que a veces hablaban pese a todo. Quizá es una de esas personas que no necesitan palabras para escuchar, que necesitan silencio para hablar.

Estoy intentando volver a jugar, a ser una niña, un intento de volver a creer en esos seres que no existen.
No tengo miedo, aún no he apostado, él tampoco. Es jugar a ser niños con reglas de adultos quizá, pero no estoy segura, nunca he sido adulta aún.

Sigo pensando en tí, aunque no sabría definir cómo, de qué manera. La bestia duerme, no hay dolor en la distancia.

Por ahora no quiero irme. Cuando sepa exteriorizar lo que aprendo... entonces lo pensaré. No por ahora.

Es a la vez oscuro y luminoso. Ordenado y desconocido. Vive de dos corazonesM el árbol y mi banco.
Niebla, claridad. Existe, sigue palpitando. Es mío, late conmigo, no se perdió, fuí yo la que no sabía encontrar el camino de vuelta.

Es, creo, la primera vez que no te escribo a tí pequeño, pese a eso, aún no sabe a victoria.

9/23/2006

Adios pequeño

Hola vida,

Ahir vas venir a veure'm, no mho esperavapas,la veritat. Em va sorpendre molt,malgrat que despres, parlant, ho vaig entendre millor. Era molt mes fàcil aixi, rodejat de gent, que enfrontar-te a mi sol. Es ben trist el fet de que em tinguis tanta por.

Ahir vam parlar, no era el moment, era la meva nit, amb tots. Pero vaig decidir robar-me a mi mateixa la meva despedida, per acabar amb tu, per acabar amb mi. Decissions.

Et vaig ser molt sincera, tu encara no has apres a parlar, no ho pots ser. Tu em tractes com si no em coneguessis gens. Soposso que ja has deixat de coneixer'm, que has oblidat lo que sóc. Està be, em sembla be.

Penso que no ets el meu boo ja, ara ho se. Un parell d'abraçades buides, el fet d'escoltar-me perque no et quedava mes... no parlar, no sentir. No ets tu, et trobava a faltar, pero no a aquest boo.

I m'encanta com ets ara, com estàs. Estas be, o ho sembla. Ojalà estiguis ple petit. Estas be, acompanyat, amb ganes de tirar endevant. Em fa tant feliç aixo!! de veritat!!

Em fa pena i em fa mal tancar sis anys de vida, ojaláno ho haguéssim de fer, ojalá... pero tot esta be aixi, tu ets feliç, jo començo de cero. Tu estimes i jo tornaré a estimar algún dia, espero. Mai com a tu, jo no puc oblidar, no se tancar els ulls a tot lo que vam ser.

I encara em costa de creure, pero sé que aixó va ser un adeu. No em van sortir les mil preguntes que tenia al cap abans, aixo es que simplement ja no m'importen. Et vaig perdre fa temps, i tu a mi. Ara caminem petit.

Aixi que, sense ser com jo volia, no m'agraden les coses buides, ho saps, i va ser buit, sec... sense ser com havia deser, va ser un adeu. Sense tristessa per la teva part, ja t'has acostumat a viure sense mi. M'agrada, està be petit.

No prometo no escriure't mes, ets un diari. Pero escric a algu que penso que ja no existeix. Aixo, avui, deixa de ser per a tu.

Sé que no ens veure'm, sé que noparlarem, sé que no serem mes que coneguts llunyans, pero no importa. Es lo que vols, es lo que tens.

T'estimo, ho saps.

Adeu petit

9/21/2006

Se me quitan las ganas




"In a little while, surely you'll be mine
In a little while, I'll be there
In a little while, this hurt will hurt no more
I'll be home, love
When the night takes a deep breath
And the daylight has no air
If I crawl, if I come crawling home
Will you be there? "





Se me estan quitando las ganas pequeño de escribirte, de verte, de hablarte.

Ayer te recordé demasiado, antes de ayer estuve triste por ti.
Y leí varias de nuestras conversaciones, y ví cómo me he arrastrado, cómo he perdido mi dignidad y mi orgullo. Y vi por fin que no había en tus letras lo que yo leí entonces. Vi que me estabas enviando a la mierda todo lo bien que podías.
Cuántas veces habré hecho eso yo misma con algunos... y qué ciega estaba para no verlo.
Sentí verguenza de mi misma, y me sentí mal por lo mal que debiste pasarlo, a mi me sabe fatal hacerlo, a ti te lo debió saber.

Solo queda que te diga que lo siento, estaba cegada.
Parece que ya abro los ojos, ahora lo puedo decir convencida: sé que no me quieres. Y aunque no puedas ni verme para decir adiós... quizá ahora yo si pueda.

Adiós pequeño.

"You say that you've forgotten howwe made the flowers bloom
And the times we folded space and never left the room
You ever say that yesterday cannot be resumed
Why?
Why?
Say bye bye"

9/19/2006

Odio tener que decir todo lo que siento



Odio esta forma de ser, odio no saber callar las cosas como el resto del mundo, odio que me quemen dentro hasta que las saco.

Odio mentirme prometiendo que no lo haré y odio hacerlo después, aceptar que no soy fuerte, que no puedo evitarlo.

Odio que nos llevemos de esta manera, y odio escribirte, arrodillarme de nuevo para pedirte audiencia. Lo odio.

Odio que seas incapaz de hablarme, odio que seas cobarde, odio, odio mucho tener que escribirte, que hablarte.

Odio no poder creer al mundo cuando me dice que no eres tú, odio que tu creyeras al tuyo cuando te lo dijo.

Y te odio porque no me quieres, te odio mucho porque eres incapaz de decirme nada, de preocuparte por mi, de ser sincero.

Odio que no hables, odio tus desapariciones y odio la forma que tienes de hacer estas cosas.

Odio que me dejes con la palabra en la boca y que te enfades porque me moleste.

Odio ser incapaz de no hablarte, odio ser incapaz de borrarte de mi vida.

Te odio porque me borras de la tuya, odio que no me dejes un solo segundo de vida.

Odio que no puedas decirme que no hay más, odio que me digas que me echas de menos, odio que me mientas.

Odio que pienses en mi, odio que me lo digas y odio que aún me afecte lo suficiente para pasar tres días en casa.

Odio pequeño todolo que hemos hecho mal, odio que este sea el resultado.

Odio marcharme, odio que te quedes y odio que el resto de mi vida se vaya a guiar por decisiones equivocadas.

Odio que sea un nunca, odio no poder ser lo que te haga felíz y odio no poder ser felíz sin ti.

Odio recordarte en todo momento, odio que nadie se acerque siquiera a lo que tú eras, odio que seas irremplazable, odio tener que aprender a vivir con esto.

Odio que no me oigas, que no quieras oirme.

Odio no ver tus ojitos de niño, odio que no volvamos a ser niños, odio que el tiempo no se detuviera. Odio no haberlo hecho, odio no haber tenido valor entonces para escapar del mundo contigo, odio que no tuvieras el valos de hacerlo.

Odio que hayamos sido tan cobardes los dos, que no hayamos superado los rencores, odio nuestros miedos y te odio por no haber sabido escucharme cuando hablé, te odio por no haber entendido lo que dije y te odio, te odio, te odio por no haberme dado un solo día más.

Odio en lo que nos hemos convertido vida, en lo que me has convertido.

Cuenta atras

Estos días infernales...

Ya queda menos pequeño para desaparecer. Esta vez parece que no hay interés alguno. No está mal, así todo me resulta más fácil, menos pesado de llevar.
No quedaremos... ya te lo dije, te conozco más que tú a ti mismo. No me importa, quiero que seas felíz, y esta es la mejor manera.

Ya queda poco... y envolveré esto y te lo regalaré quizá. No he podido escribir todo lo que quería.... la historia aún me resulta demasiado dura, aún me descubre demasiadas cosas que no estoy preparada para asumir.

Envolveré esto y tu lo tomarás como un puñal, aunque vida, no es un puñal, es el adiós más profundo que te puedo dar, es una despedida, la más sincera que hay. Cuando pase el tiempo dejará de ser puñal para ser memoria... no quiero dolerte.

Esto es la tristeza que me produce decir adios por fin, la melancolía de lo que fué, la manera más sentida que tengo de hacerte ver que sé que tenemos que ser felices, y que ahora lo tenemos que ser separados.

Te regalo el dolor, que ahora es lo más hermoso que queda. Es bonito... porque duele en la misma medida en que amé, y haber tenido tanto, tanto amor... es un regalo que no tiene precio.

Siempre has sido y siempre seguirás siendo el niño de mi vida, es una de las cosas que no cambiará, lo sabes, te quiero. Y esto es solo ese quererte, tan dentro de las letrascomo he podido meterlo. Para que no olvides, para que te salga una sonrisita cuando descubras recuerdos buenos, y recuerdos malos. Porque aprendemos a vivir con lo que nunca quisimos, caminar separados, dolidos, muertos. Y encima aprendemos a vivir felices, tu ya lo haces! y es vida... y es nuevos amores... y esto queda como el recuerdo del primero.

No es puñal vida, no hay ironía ni ganas de matar, es solo memoria, es solo abrirme de nuevo a ti como siempre he procurado. Es que me conozcas, que me veas, que me sepas entera y llena de recuerdo, de felicidad por lo que fué.

Solo quedan 9 días, 9 días y un camino que empieza sin ti, sin tu esperanza,sin esperar a que vuelvas más... espero poder hacerlo, dejar de esperar, volver a... volver a ser una entera sin necesidad de que llenes ese hueco. Porque ahora sé que no vuelves, aunque en el fondo algo de mi espera... sé por fin que no vuelves.

Un tonet videta, un tonet llarg i dolç que ens tregui el sabor amarg de l'ultim que et vaig robar.

9/16/2006

Cosas

Me fui a Vic, te escribí.
Volví a casa... silencio.
Hielo en el alma...
Me fui a Madrid, me escribiste.
Mi silencio... frío.
Estoy perdida.
Tengo algo de miedo.
Estoy desmontando mi mundo y ni siquiera siento nervios.
He vuelto a casa, con un lugar allí para vivir, un futuro diferente.
Ni siquiera siento ya frío ni miedo.

Me echas de menos, piensas en mi.
Pienso en tí,
no te echo de menos ya.

Me sorprende mi capacidad de olvido,
tú, la gente, los apoyos, los amigos, las discursiones, los gritos, las decepciones
No estoy afectada
solo algo cansada,
pero no me preocupa,
no me importa.

Fría,
Silencio
Distancia.


P.D: No se si me lees Uno, no quiero escribirte sin que quieras. Esperaba leerte a la vuelta, pero sigues perdido en el laberinto. Solo... si tu ciudad ya está demasiado transitada, tienes una mesita para tomar café aquí, en la mía. Bste

9/08/2006

Después del 1 viene el 2... poquito a poco mami


Otra vez aquí, con un dolor de cabeza insoportable y planes inminentes ( e imposibles de esquivar) de una fiesta de cumpleaños...

Hoy no voy a escribir a mi niño, a lo que fué mi niño, hoy no tengo ganas, estoy enfadada con él y con el mundo entero.

Con él porque es incapaz de responder a un mensaje en son de paz... con el mundo... por mil cosas, empezando por la manía de la gente, fuera de las mini-ciudades, de ser raramente superior y mirar y examinar (para suspender siempre) al resto del mundo. Con lo fácil que resulta sonreír, joe. Y acabando por este egocentrismo generalizado que me estresa tantísimo y que parece estar de moda...

También me enfado conmigo misma, esto ya es más serio. Estoy rabiosa. Otra vez he hecho lo mismo... veo que las cosas vienen y las veo como una gran masa que va a aplastarme en breve y, claro, me saturo y me quedo quieta viéndola venir.
Pero cuando viene resulta que hay separación entre las cosas y, cuando me doy cuenta, ya no me da tiempo a solucionar la primera. Me come.
En resumen... he vuelto a cagarla. Soy completamente consciente de las repercusiones de mis actos, eso es lo más triste, si no lo supiera de antemano quizá no estaría tan enfadada.
Tengo un reto delante ( de esos que no tienes ganas de superar) y, en vez de ponerme a ello, lo veo, se acerca, se acerca más... sé que si no lo supero voy a perder mucho... y pierdo.
Lo genial de esto es que cuando sabes que vas a perder algo... no lo ves cercano y es como si no fuera real... como si tuviera la seguridad de que un angelito bajará del cielo antes del apocalipsis y solucionara las cosas. En fin... he retrasado partes de mi vida un año más... por no sacrificar dos semanas de mi tiempo. Aiaiaia, desastre. Luego pienso... si esque no tengo ganas de seguir con esto, por qué lo hago? simple: es lo que debo hacer, es el camino que siempre tuve en la cabeza, sin opción a cambio.

No sé cómo describirlo, dentro de mi caos lo tengo todo medido, planeado, y cuando algo se me escapa o lo dejo escapar... me descentra tanto que me quedo autista hasta que reorganizo los próximos 70 años :S

Caos... vaya caos de post.

En fin, que tendré que apretarme mucho el cinturón ( buscar las ganas) y seguir subiendo a Mordor una vez o dos al año para goce de los profesores y alumnos que cada vez que voy me miran con cara de... ¿y tú quién eres y qué haces aquí? que sitio más repugnantemente elitista!! que poco me gusta, y cómo echo de menos lo tranquila que vivía encerradita en mi casa sin vida social ni problemas existenciales como los de mis compañeras ( mmm mi papá no me compra el TT, voy a tener que conducir un descapotable normal tííáaaa, estoy deprimidaaaa).

Que cambio de tono verdad? hoy no quiero más pequeños.

Ayer hablando con mi ex-compi de piso me dí cuenta de que hay mucha gente que espera años... y sigue viviendo. Es decir... acepta lo que tiene y vive igual. Que supongo que es lo que yo hago... pero desde aquí se vé más difícil.
No voy a esperar, vuelvo al punto ya conocido de... si hemos de etsar juntos...llegará. Los problemillas asociados ya son otro tema.

Me voy del título... después del uno el dos, (eh mami??) no me agobio, solo voy a caminar y en vez de ver grandes masas que me aplastan iré haciendo las cosas a su tiempo. La semana que viene iré a buscar piso a mi nueva ciudad ( la verdad es que me da un poco de vértigo esto) y después prepararé el resto de cosas. Cerraré los asuntos de aquí y depsués me iré a empezar de nuevo.
Poquito a poco... no correré, no tendré prisa por todo, no haré las cosas precipitadamente... poquito a poco mami (ehh?).

Voy a intentar cumplir las dos frases más oídas de mi vida... a ver cómo va.

Al fin y al cabo... los problemas son problemas cuando tú los conviertes en eso. El resto... es ir viviendo como te pida el cuerpo.

Y a ser posible... con mi otra parte cada día más lejos.

9/02/2006

Sin nada que decir


No tengo nada especial que decirte pequeño, nada que no te haya dicho ya. Pero te echo de menos, y esta es la única forma en la que te tengo; dentro de mi misma, dentro de esta manía mía de escribirte.
Hoy estuve en tu ciudad. No quería que me vieras, ni verte. A la vez deseaba hacerlo, quería saber si te duelo, saber en qué medida puedes dolerme aún. Aunque lo sé, si te viera mantendría esa ironía mía que te ahoga... por el placer sádico de sentir que sientes, lo que sea. Y depspués moriría de nuevo otro poquito.

Que vida tan inagotable, no soy capaz de morir ni de matarte nunca.

Tenía en el cuerpo un desatino terrible. Se me iban los ojos, no podía concentrarme en nada. Venían recuerdos que espantaba rápidamente. Venían y yo me iba al no poderlos esquivar.

Este destino juguetón nos tiene contra las cuerdas. Al menos a mí. Cuando más quiero alejarme de todo lo que te rodea, más me acerca a veces, en las circunstancias más absurdas.
La semana pasada llevamos a una amiga a casa de su hermana, las 8 de la mañana, hay gente que no sabe beber (jajaja) y, qué pequeño es el mundo, me condujeron al edificio que está justo al lado del tuyo. Recuerdos, fantasmas... y volvió tu presencia y mis ganas de verte.
Hoy querían sorprenderme... una crepería para cenar... la misma a la que íbamos tú y yo, la de tus amigos.
No quiero oirte nombrar, no quedo siquiera con la gente del trabajo, aunque tengo ganas de verles, todos me recuerdan a ti. Y claro... absurdas casualidades... ese alguien que me cuida lo poco que me dejo cuidar estos días... no podía ser menos que compañero de equipo tuyo en algún tiempo que ya pasó. Y claro... habla de tí, fuiste su apoyo en aquel último partido que le gusta recordar.

Ni queriendo hacerlo, ni queriendo retener tu memoria estarías tan presente en mi vida. Quiero alejarme y alguna carta juguetona me coloca en tu empresa, en tu casa, necesitando algo de ti ( recuerdas, Carmen se mudó a la calle paralela a la tuya, y en la mudanza cerramos la puerta con todo dentro, las llaves, los bolsos, los teléfonos... así que fuimos a tu casa), en tu misma calle, con tus compañeros de equipo, en alguno de tus partidos ( como cuando fuimos a ver jugar al abogado de la empresa y resultó que jugaba contra tí), en los lugares por donde sales ( ves, esto ya lo he aprendido a evitar mejor) parece una película mala, una broma que dura media vida.

Podría volver a escribir lo que ya escribí hace unos años. Eterno retorno, la misma situación.
Entonces te preguntaba, te decía que hablábamos fríamente, algunas palabras sin contenido a través del ordenador. Te preguntaba si sentías, si te dolía. Te explicaba que eres la única herida de mi vida que no cicatriza, que cada día vuelve a abrirse. Y ahora... podría hacer exactamente lo mismo. Algunas palabras frías y electrónicas, mil preguntas.

Solo que ahora la esperanza se me disuelve. No volverá... soy consciente de que aprenderé a vivir con el dolor de nuevo, de que cada segundo hay más barreras, de que nunca hemos derribado lo que nos separa, de que siempre hemos intentado vivir con ellas y los dos sabemos que es imposible de todo punto.

Hay días en los que estoy segura de que no nos queremos realmente. Hay otros en los que aún creo que estamos inevitablemente atados en un solo paquete.

8/30/2006

Alguien que me cuide mientras me voy

Como te dije pequeño... he buscado a alguien que me cuide, mientras me voy. Que me mantenga alejada de ti.
Un espejismo, una ilusión: que me permita olvidarte.
Y el primer día casi casi lo hago. El segundo... tenía un mail tuyo y te recordé un poquito. Pero como casi no me hablas... no fué complicado.
Un par de días después, cuando empiezan las exigencias, los nombres... las presentaciones en sociedad... me asusté.
Estoy asustada porque, por primera vez, no estoy dispuesta a vender mi libertad a cambio del olvido.
Estoy asustada porque... aunque te bloqueé todo lo que pude, con garras, consciente, inconsciente, con lagrimas, con gritos, con muros, con hielos... Justo cuándo parecía que se iban a cortar los hilos... volví a verte en cada motita de polvo... y vuelvo a no querer nada más que a ti.

Volvemos a lo mismo, yo no siento y, antes o después, haré daño. Porque todo lo que tenga que ver conmigo, excepto tú, tiene fecha de caducidad.

Cuidado, si me abres... me pudro rápido.

Por eso pequeño ahora mismo... y siguendo los actos de un gran.... de uno grande...
ME VOY A IR AL ESPEJO, porque estoy preciosa, me voy a gritar GUAPAA ( y mi madre lo hará también), me voy a poner la máscara que me he pintado poco a poco y correré con los mios, a BAILAR, a REIR, a hacer LOCURAS.

...porque yo decido, porque yo quiero...

8/27/2006

...

Por suerte o por desgracia...
te voy a querer toda la vida.

8/22/2006

... porque yo decido ...



Creo pequeño, que me dejaste de querer, de amar, aquel entonces, cuando nos separé .

Yo me enamoré de la espera, tú de la ausencia.
Te das cuenta de que solo me quieres cuándo no estoy? Me quisiste cuando vivía lejos, y volví, y lo dejaste de hacer. Me quisiste cuando no estaba a tu alcance, y volví, y lo dejaste de hacer.
Igual algún día, cuando esté lejos, me vuelvas a querer. Solo que esta vez seré yo la que decida: NO VOLVER.

Voy a romper el hilo, pequeño; porque yo decido, porque yo quiero.
Porque tú me quieres cuando no estoy y yo me cansé de no estar. De esperar.
Voy a romper el hilo, pequeño; porque yo decido, porque yo quiero.
Porque decido vivir y tú no me has dejado. Porque quiero volver a sentir algún día.
Voy a roper el hilo, pequeño; porque yo decido, porque me cansé de estar vacía.
Porque no eres capaz de luchar porque, quizá, desde entonces, no me has vuelto a querer.
Voy a romper el hilo, pequeño; porque yo decido, porque tú decidiste.
Porque jamas has puesto tu alma y tus fuerzas en decidir caminar conmigo de la forma en que las pusiste para decidir alejarte de mi.
Voy a romper el hilo, pequeño, porque yo decido, porque se me han caído 5 años al retrete.
Porque dejaré los por qué a un lado, y los reproches, y las razones.
Voy a romper el hilo, pequeño; porque ahora que no te veo puedo, porque yo quiero.
Porque quiero dormir sin soñarte, quiero saber qué es vivir sin esperarte.
Voy a romper el hilo, pequeño; porque yo decido, porque algún día me veré con fuerzas para hacerlo.
Porque algún día mi alma decidirá volver y yo la espero para, cuando llegue, correr presta en dirección opuesta a ti.
Voy a romper el hilo, pequeño; porque yo decido esta vez mi vida y quizá, algún día, pueda decidir romperlo, y cumplirlo.

Romperé el hilo, pequeño; porque yo decido, porque yo quiero. Porque tú decidiste, porque dejaste de quererme hace mucho más tiempo del que piensas.